မိဘ ႏွင့္သားသမီး ၾကားက ေငြေရး ေၾကးေရး ကိစၥ

 

မိဘ ဆိုတာ သတၲဝါ တိုင္းလိုလိုမွာ ရွိၾကေပမယ့္ မိဘက သားသမီး အတြက္ တာဝန္ယူ၊ ျပဳစု၊ သင္ၾကားေပးတတ္ တာေတြ ကိုေတာ့ လူအပါအဝင္ တခ်ိဳ႕ သတၲဝါ ေတြမွာပဲ ေတြ႕ရ တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုတာဝန္ယူ၊ ျပဳစု၊သင္ၾကားေပး တတ္တဲ့ အထဲကမွ ကာလအပိုင္း အျခားတစ္ခုေရာက္ရင္ေတာ့ တာဝန္ ေတြရပ္ၿပီး သားခြဲတတ္ၾကတာ ဓမၼတာ ပါ။ သားမခြဲဘဲ တစ္သက္လံုးတာဝန္ ယူတတ္တာေတာ့ "လူ" သတၲဝါပဲ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ မိဘနဲ႔ သားသမီး ေရရွည္ဆက္ဆံေရးကို တည္ေဆာက္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီ ေရရွည္ ဆက္ဆံေရး ေတြထဲကမွေငြေရး ေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို ဒီ ေဆာင္းပါးမွာ ဆက္လက္ေဆြးေႏြး သြားပါ့မယ္။ ေရရွည္ဆက္ဆံေရးဆိုတဲ့အတိုင္း တကယ့္ကို ရွည္ပါတယ္။

မိဘ ဒါမွ မဟုတ္ သားသမီးတစ္ဦးဦး မဆံုးပါး မခ်င္း ဒီဆက္ဆံေရးက တည္ရွိေနမွာ ပါ။ ဆက္ဆံေရးပံုစံကလည္း ကာလ အပိုင္းအျခားကိုလိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲေန တတ္ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲရမယ့္ ဆက္ ဆံေရးကို ဂ႐ုမထားမိဘဲ မိဘဘက္က ျဖစ္ျဖစ္၊ သားသမီးဘက္ကျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးကျဖစ္ျဖစ္ ပ်က္ကြက္ ခဲ့ရင္ ဆက္ဆံေရးမွာ အဖု အထစ္ေတြျဖစ္လာေတာ့တာ ပါပဲ။ ဆက္ဆံေရးပံုစံ ေျပာင္း လဲရတတ္တဲ့ ကာလေတြ ကို သားသမီးေတြရဲ႕ အသက္ေပၚမူတည္ၿပီး ၄ ပိုင္းေလာက္ပိုင္းလို႔ရပါ တယ္။

အသက္ ၁၂ ႏွစ္ေအာက္ ကေလး အရြယ္ကာလ၊ ၁၂ ႏွစ္မွ ၁၈ ႏွစ္အထိ လူငယ္အစပိုင္းကာလ၊ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ ၂၅ ႏွစ္ ၾကား လူငယ္ဘဝ အဆံုးပိုင္းကာလနဲ႔ အသက္ ၂၅ ႏွစ္အထက္ လူႀကီးပိုင္း ကာလဆိုၿပီး ခြဲျခားထားလို႔ရပါတယ္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးအရြယ္မွာ ျဖစ္တတ္တာက ၂ ခုပဲရွိပါတယ္။ ကေလးကို သိပ္ခ်စ္လို႔ ဆိုၿပီး ပူဆာသမွ် မရွိရွိတာနဲ႔ ႀကံဖန္ၿပီး ဝယ္ေပး၊ အလိုလိုက္တာမ်ိဳးရယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ေက်ာင္းထား ေပးရင္၊ အစာေကြ်းေပးရင္ တာဝန္ ေက်ၿပီပဲ၊ တျခားဘာမွမလိုပါဘူးဆိုၿပီး ပစ္ထားတတ္တာမ်ိဳးပါ။

မိဘေတြရဲ႕ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမႈ အဆင့္အတန္းက အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဖိုး ဝယ္ေပးသင့္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေတာ့ မေက်ာ္သင့္ဘူးဆိုၿပီး မေျပာႏိုင္ ေပမယ့္မူလတန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကို မုန္႔ဖိုးတစ္ေန႔ ၅၀ဝ၀-၁၀ဝ၀ဝ ေပးေနတာမ်ိဳးကေတာ့ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္ စံႏႈန္းနဲ႔ဆိုရင္ ခ်စ္ရာ မေရာက္ဘဲ ႏွစ္ရာေရာက္ေနမယ္ထင္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သူမ်ားေတြ ဝယ္စားေနတာကို ေငးၾကည့္ေနရတာ မ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

တကယ့္ ကို မတတ္ႏိုင္လို႔ မေပးႏိုင္တာဆိုရင္ လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း ေသေသခ်ာ ခ်ာရွင္းျပၿပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးရင္ ဒီေခတ္ကေလးေတြကနားမေဝး တတ္ၾကပါဘူး။ တစ္ခုရွိတာက ကေလးကိုေတာ့ ၿခိဳးၿခံခိုင္းၿပီး ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က ေသာက္စား၊ သံုးျဖဳန္း ေနရင္ေတာ့ နားမေဝးေပမယ့္ နား မဝင္ႏိုင္ပါဘူးဆိုတာပါပဲ။ တတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြ၊ ေဆြမ်ိဳး ေတြရွိလို႔ ကေလးေတြဆီမွာ မုန္႔ဖိုး ေတြ မ်ားေနရင္လည္း ကေလးကို သိမ္းခိုင္းထားတာထက္ မိဘက စာရင္း လုပ္ၿပီး သိမ္းထားေပး၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လစဥ္အတိုးသေဘာမ်ိဳး နည္းနည္း ပါးပါးထပ္ေဆာင္းေပး၊ သူဝယ္ခ်င္ တာရွိရင္လည္း အဲဒီထဲက အခ်ိဳးအစား နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ စိုက္ၿပီးဝယ္ခိုင္း၊ ဒါဆိုရင္ ေငြရဲ႕အတိုးအပြားသေဘာ သဘာဝကိုပါ သင္ေပးၿပီးသား ျဖစ္ သြားပါမယ္။ ဘဏ္မွာအပ္ထားေပး တာမ်ိဳးအထိ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ပို ေကာင္းတာေပါ့။ ကေလးလက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား မထားေတာ့ အလြယ္ တကူမေပ်ာက္ဘူး၊ မသံုးမိဘူး။ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ တျခားသူေတြလည္း တာဝန္ေပါ့ တယ္။

ေတာ္ၾကာ ကေလးပိုက္ဆံ ေပ်ာက္တာနဲ႔ အိမ္ေဖာ္ေလး အ႐ိုက္ ခံရတာ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။ ေနာက္တစ္ပိုင္း ၁၂ ႏွစ္ကေန ၁၈ ႏွစ္ၾကား ကာလကေတာ့ အခက္ ခဲဆံုးကာလပါပဲ။ ကေလးလိုလည္း ဆက္ဆံလို႔မရ၊ လူႀကီးလိုလည္း တာဝန္မယူခ်င္တဲ့ ကာလပါ။ လွခ်င္၊ ပခ်င္၊ ျြကားခ်င္၊ ဝါခ်င္တဲ့ စိတ္ေလး ေတြကလည္း ေပၚ။ အၿပိဳင္အဆိုင္ ကလည္း မ်ား။ လူပ်ိဳေပါက္၊ အပ်ိဳ ေပါက္။ ဇီးကြက္လို မ်က္စိျပဴးေအာင္ ရွာရတဲ့ ေဈးကြက္စီးပြားေရးစနစ္မွာ ဆိုပိုဆိုးေသး။ ဘဝရဲ႕အစ တကၠသိုလ ေတြ စဝင္ဖို႔၊ လိုင္းခြဲဖို႔ကလည္း ဒီ ကာလမွာ။ အဲဒီမွာ မိဘနဲ႔ သားသမီး အားၿပိဳင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ေတြ႕ဖူးတဲ့ ဥပမာတစ္ခုေျပာပါ မယ္။ သား ၁၀ တန္းေျဖမယ့္ႏွစ္မွာ မိဘကို ပူဆာတာက iphone ဝယ္ ေပးရမယ္။ တစ္လ ၆ သိန္းတန္ ေဘာ္ဒါထားေပးရမယ္တဲ့။ မိဘက ဘယ္ေလာက္တတ္ႏိုင္လဲ။ တတ္ႏိုင္ တယ္ထားဦး ရလာတဲ့ iphone နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနၿပီး ေက်ာင္းစာမွာ ပ်က္ ကြက္ရင္ေကာ၊ ဒီလိုပါပဲ။

သူငယ္ခ်င္း ေတြကို အားက်ၿပီး ေမြးေန႔ကို ဟို တယ္မွာ တက္လုပ္ေပးကာ တစ္ည တည္းနဲ႔ ၁၅ သိန္းအကုန္ခံလိုက္ရင္ မိဘတာဝန္ေက်သြားၿပီလား။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ေမြးေန႔မွာ ၂၅ သိန္းကုန္ဖို႔ မွန္းထားရပါမယ္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးကို ေျဖရွင္းတဲ့နည္းက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ မိဘနဲ႔ သားသမီး အားမၿပိဳင္ၾကပါနဲ႔။ မိဘက ငါေငြကုန္ ခံထားတယ္၊ နင့္ဘက္က တာဝန္ ေက်ဖို႔ႀကိဳးစား ဆိုတာမ်ိဳး သေဘာ မထားနဲ႔။ သားသမီးဘက္ကလည္း အေမတို႔က ဒီေလာက္ပဲေပးတာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ ဒီေလာက္သံုး တာ၊ သူတို႔လို ေပးႏိုင္လို႔လားဆိုၿပီး မဆိုးပါနဲ႔။ ေျပာရရင္ ကိုယ့္မိသားစု တစ္လဝင္ေငြရဲ႕ ဘယ္အခ်ိဳးအစားကို သားသမီးအတြက္ သံုးေနၿပီလဲဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားပါ။ မိသားစုဝင္ေငြက ၁၀ဝ ရွိတယ္ဆိုရင္ လုပ္ငန္းအတြက္ ျပန္ ရင္းႏွီးဖို႔ကို ၂၅၊ အိမ္အသံုးစရိတ္က ၅၀၊ လွဴဒါန္းဖို႔က ၁၀၊ စုေဆာင္းတာ က ၁၀၊ တျခားအေထြေထြကိစၥေတြ အတြက္က ၅ ဆိုၿပီး ရွိတယ္ဆိုပါ ေတာ့။ အိမ္အသံုးစရိတ္ ၅၀ ထဲကမွ ၂၅ က သားသမီးအတြက္ျဖစ္ေနရင္ စဥ္းစားရပါၿပီ။

အဲဒီ ၂၅ ခ်ိဳးထဲမွာ တကယ္ကုန္တာက က်ဴရွင္ဖိုး၊ ေက်ာင္း လခ။ တစ္နည္း ပညာေရးအတြက္ ရင္းႏွီးတာဆိုရင္ေတာ့ ရင္းႏွီးသင့္ပါ တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ Iphone ကိစၥ၊ သူ႔လက္ကိုင္ဖုန္းအတြက္ ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးကို လစဥ္ေပးေနရ တာဆိုရင္၊စတိတ္႐ိႈးသြားခ်င္လို႔၊ ဖိနပ္ ဝယ္ခ်င္လို႔ စသည္ စသည္တို႔အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ဖို႔ ေကာင္းပါၿပီ။ မူလတန္းကေလးကို မုန္႔ဖိုး ၅၀ဝ၀-၁၀ဝ၀ဝ ေပးလို႔ ပ်က္စီးတတ္ သလို၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အရြယ္ေတြမွာ သူပူဆာသမွ် ဝယ္ေပး ၿပီး၊ သူေတာင္းသမွ်ေပးၿပီး ကိုယ့္သား သမီးကိုယ္ ဖ်က္ဆီးလို႔ရပါတယ္။ စာ ဖတ္ရတာ ေညာင္းလို႔ ကာရာအိုေက သြားမယ္၊ အႏွိပ္ခန္းသြားမယ္ဆိုၿပီး ေငြ ၂၀ဝ၀ဝ ေက်ာ္ကို တစ္ညတည္း နဲ႔ သံုးခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္က ရင္ ေလးစရာပါ။ ဒီလိုသာ သြားေနရင္ ကူးစက္ ေရာဂါကိစၥ၊ မူးယစ္ ေဆးဝါးကိစၥေတြပါ ၿငိ သြားလို႔ကေတာ့သား သမီးရဲ႕ အသံုးစရိတ္ အခ်ိဳးက ၂၅ က ေန ၈၀-၉၀ အထိ တက္သြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ေတြးပူထား ပါ။

အစကတည္းက အား မၿပိဳင္ခဲ့ရင္ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ ကလည္း ကင္းေဝးပါလိမ့္ မယ္။ တစ္နည္း တူညီတဲ့ ပန္းတိုင္ရွိၾကရင္ ဒီလိုမျဖစ္ပါ ဘူး။ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားမွာ နားလည္မႈရွိၾကရပါမယ္။ ဒီႏွစ္ အဖို႔ ငါတို႔မိသားစုရဲ႕ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ကဘာလဲ။ ဒီရည္မွန္း ခ်က္ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္ လိုသြားၾကမလဲ၊ ဘယ္သူေတြက ဘာတာဝန္ယူမလဲ၊ ဒီအတြက္ ဘယ္ ေလာက္ကုန္က်မလဲ၊ ေဆြးေႏြးတိုင္ ပင္ရပါမယ္။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္တာဟာ ေငြပစ္ေပးတာ၊ ေငြႀကိဳက္သေလာက္ ယူသံုးခိုင္းတာထက္ ပိုၿပီးအခ်ိန္ကုန္ပါ လိမ့္မယ္။ အဓိကအခ်က္က အခ်ိန္ ေပးရပါလိမ့္မယ္။ ေဆြးေႏြးဖို႔အခ်ိန္ မရွိဘူး၊ ေငြရွာဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ မေလာက္ပါဘူးဆိုရင္ အဲဒီေငြရွာတာ ကေရာ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ ျပန္ေမး ၾကည့္ပါ။ တစ္ပတ္မွာ ၁ နာရီ၊ ၂ နာရီေလာက္ေတာင္ သားသမီးနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ မျဖစ္ ႏိုင္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားရွာတဲ့ေငြဟာ လည္း သားသမီးကို ဖ်က္ဆီးဖို႔သက္ သက္ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ေငြက အစား ထိုးလို႔ရပါတယ္။

အခ်ိန္ေပးတာက အစားထိုးလို႔မရပါဘူး။ မိဘေမတၲာကို အခ်ိန္နဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။ ေငြနဲ႔ ပံုမေဖာ္မိပါေစနဲ႔။ အေဖေျပာျပဖူးတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ဟာ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးနဲ႔ ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ ကစား စရာေတြထက္ သားသမီးေတြအတြက အမွတ္တရ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ သားသမီးေတြဘက္ကလည္း ေငြေတာင္းဖို႔၊ ရစ္ဖို႔ပဲ မစဥ္းစားဘဲ ကိုယ့္မိဘအေျခအေန၊ အခက္အခဲကို နားလည္ေပးဖို႔ပါ။ မိသားစုတာဝန္ဆို တာ မိဘေတြဆီမွာပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘဲ သားသမီးေတြဆီမွာလည္း ရွိပါတယ္။ ပညာေရး ရင္းႏွီးမႈလို ေငြေၾကးကို သံုးစြဲတာမဟုတ္ဘဲ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ အၿပိဳင္သံုးေနရင္း ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေတြ တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္မွာ အဖိုးတန္ အခ်ိန္ေတြကို မျဖဳန္းမိေစဖို႔ပါ။ ပညာ သင္ၿပီး ပညာေတြတတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ မွာလဲလို႔ လက္ရွိအေျခအေနေတြကို ၾကည့္ၿပီး မေျပာပါနဲ႔။ တကယ္တတ္ ေအာင္သင္ထားပါ။ သံုးပါရေစဆိုၿပီး လာေခၚပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ပညာ တတ္တယ္ဆိုတာကို အတန္းေအာင္ တာတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ မတိုင္းနဲ႔ ေပါ့။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကိုယ္တတ္ ႏိုင္သေလာက္ မိသားစုတာဝန္ေတြကို ယူေပးဖို႔ပါ။ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ေၾကာင့္ မိဘေတြ စီးပြားမရွာႏိုင္ရင္ ေတာင္ ကြင္းဆက္မျပတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ လူငယ္ဘဝရဲ႕ အဆံုးသတ္ ၁၈- ၂၅ ႏွစ္ၾကားက ကာလေတြမွာ တခ်ိဳ႕ တေလဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ေတာင္က် ေနပါၿပီ။ အိမ္ေထာင္မက်ေသးရင္ ေတာင္ လက္တြဲေဖာ္ေလးေတြနဲ႔ပါ။ တခ်ိဳ႕က လုပ္ငန္းခြင္မွာ။ တခ်ိဳ႕က ပညာသင္တုန္း။ ဘဝေပးအေျခအေန အရ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ ပံုစံေတြသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲေနတာ ေသခ်ာတာက ေတာ့ ေငြေၾကးလိုအပ္မႈ ပိုမ်ားလာ တတ္ၾကတာပါပဲ။ က်ားႀကီးေတာ့ ေျခ ရာလည္း ႀကီးမွာေပါ့။ အေရးႀကီးတာ က ေျခရာပဲႀကီးၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အလိုက္ သင့္ႀကီးမလာရင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရပါဘူး။ ဒီကာလေတြမွာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ ဟာ ကိုယ့္ဝင္ေငြကို မိဘဆီအပ္ၿပီး လိုသေလာက္ ျပန္ေတာင္းသံုးတတ္ တာ ရွိပါတယ္။ (အပ္တာထက္ ျပန္ ေတာင္းတာက မ်ားခ်င္လည္း မ်ားေန တတ္ပါတယ္)။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျပန္ မအပ္ဘဲ ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ကိုယ္သံုးတယ္၊ ပိုလည္းမေပးဘူး။ လိုလည္းမေတာင္း ဘူး။ ခပ္ရွင္းရွင္းေပါ့။ စနစ္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး မွာ ေကာင္းကြက္ေရာ ဆိုးကြက္ပါ ရွိေနေပမယ့္ တစ္ေန႔က်ရင္ ဘဝထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့မွာမို႔ ကိုယ့္ဝင္ ေငြ ကိုယ္ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ကိုင္သံုးတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။ အေလ့အက်င့္ လည္း ရတာေပါ့။ သိတတ္လို႔ မိဘ ကို ေထာက္ပံ့ခ်င္ရင္လည္း အခ်ိဳး အစားတစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး ေထာက္ပံ့ လို႔ရပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္အတြက္ အရင္းအႏွီး၊ က်ဴရွင္အတြက္ လံုးခနဲ ေငြလိုအပ္လာတာမ်ိဳးအတြက္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မိဘတို႔ဝတၲရားေပါ့။ ဒီ ေနရာမွာ မိဘေရာ၊ သားသမီးဘက္ ကပါ စဥ္းစားဖို႔က သားသမီးတစ္ဦး တည္းရွိတာလား၊ တျခားသားသမီး ေတြရွိခဲ့ရင္ သူတို႔အတြက္ေရာ ဆိုတာ ပါ။ သားႀကီး မေလးရွားသြားဖို႔ကို အိမ္ေပါင္ၿပီး လႊတ္လိုက္တာ၊ သမီး အငယ္အတြက္က်ေတာ့ ဘာမွမက်န္၊ သားႀကီးကလည္း မေလးရွားက ျပန္ လာၿပီး မိန္းမယူသြားတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေတြမျဖစ္ေစဖို႔ပါ။ တစ္ဦးတည္းေသာ သား၊ သမီးဆိုရင္ေတာ့ ခ်စ္သမွ် ပံုေအာ ခ်င္လည္း ေအာေပါ့။

အသက္ ၂၅ ႏွစ္အထက္ လူငယ္ဘဝ အဆံုးသတ္နဲ႔ ေနာက္ပိုင္း လူလတ္၊ လူႀကီးဘဝေတြမွာလည္း မိဘနဲ႔ သားသမီး ေငြေရးေၾကးေရး ကိစၥေတြက ရွိတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္ငန္းနဲ႔ ရပ္တည္တာရွိသလို၊ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္း လုပ္ငန္းနဲ႔ ရပ္ တည္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္းလုပ္ငန္းနဲ႔ ရပ္တည္တာမ်ိဳးမွာ ထံုးစံအတိုင္းတစ္ဦး တည္းေသာ သားသမီးေတြအတြက္က သိပ္ျပႆနာမဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ဦး ထက္ပိုလာရင္ မိဘရွိစဥ္ကတည္းက ျပတ္ျပတ္သားသား မရွိခဲ့ရင္ မိဘေတြ လည္း မရွိေရာ ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ စိတ္ဝမ္းကြဲစရာေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါ တယ္။ ဒီေတာ့ မိဘရွိစဥ္မွာကတည္းက ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လုပ္ငန္းကို လုပ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္အခ်ိဳးအစား နဲ႔ယူ စသည္ျဖင့္ ခြဲေဝေပးထားႏွင့္ရင္ ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ သားသမီးေတြဘက္က လိုအပ္ေနတတ္တာ တစ္ခုကို တင္ျပ လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက ပံုမွန္ဝင္ ေငြေလးနဲ႔ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ရွိမယ္၊ တခ်ိဳ႕ဆို သားသမီးထက္ေတာင္ ဝင္ ေငြေကာင္းခ်င္ ေကာင္းေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ငါ မေပး၊ မေကြ်း လည္း စားႏိုင္တာပဲဆိုၿပီး ျပန္လွည့္ မၾကည့္ဘဲ ရွိေနတတ္ပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မိဘဆို တာ သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္ေလာက္ တတ္ႏိုင္တတ္ႏိုင္ သားသမီးက ဝယ္ ေပးလာတဲ့ တစ္ရာတန္ သရက္သီး တစ္လံုးကို စားရရင္ ပိုခ်ိဳတတ္ပါ တယ္။ သားသမီးေတြ အလိုက္သိ တတ္ၾကဖို႔ပါ။ မိဘေတြဘက္ကလည္း အလိုက္မသိတတ္တာလည္း ရွိတတ္ ပါတယ္။ သူ႔မိဘက တတ္ႏိုင္တာပဲ ဆိုၿပီး ေယာကၡမဘက္က လွည့္ မၾကည့္တာမ်ိဳး။ သူ႔ေယာကၡမက သူေဌးပဲ၊ မိဘက လွည့္မၾကည့္တာ မ်ိဳးေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ေမြးခ်င္းမ်ား ရင္ ဆိုးတဲ့သား၊ ပါးရွားတဲ့ သမီးကို စြန္႔ႀကဲၿပီး လိမၼာတဲ့၊ တတ္ႏိုင္တဲ့ သားသမီးက်ေတာ့ တတ္ႏိုင္သားပဲ ဆိုၿပီး မေပးတတ္၊ မေကြ်းတတ္တာ ပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ္ေပး ရင္ ကိုယ့္သားသမီး မ်က္ႏွာရတာ ေပါ့။

အိမ္ေထာင္က်ၿပီးၿပီဆိုရင္ သူစိမ္း ဖက္ေနၿပီမို႔ ကိုယ့္သားသမီးေတြက မေျမာ္ျမင္ရင္ေတာင္မွ သားမက္၊ ေခြ်းမေတြကေျမာ္ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ကိုယ့္မွာသားသမီးတစ္ေယာက္ ထက္ပိုေနရင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမြးအ တူ၊ ေကြ်းအတူျဖစ္ေအာင္ စီမံေပးရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ငိုတတ္တဲ့ ကေလး ႏို႔ပိုစို႔ရတယ္ဆိုတာ မိဘမစစ္မွ ျဖစ္ တာပါ။ မိဘစစ္ရင္ မငိုတတ္တဲ့ ကေလး၊ ငိုဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ့တဲ့ ကေလးကိုလည္း ႏို႔တိုက္မွာပါ။ ဒီေတာ့ အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ မိဘနဲ႔ သားသမီးဆိုတာ ရွိေနသမွ် မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားက ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆက္ဆံေရးဆိုတာ ကမၻာတည္သေရြ႕ ရွိေနမွာမို႔ တစ္ဖက္ နဲ႔တစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ ေမတၲာ ေစတနာထားရင္း ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရင္ျဖင့္ အထူး အေထြ ျပႆနာမရွိႏိုင္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ေဒါက္တာ ေဌးေအာင္